رابطه ی بین سبک دلبستگی ایمن، خود- تمایزیافتگی (موقعیت من) و رضایت زناشویی با میانجی گری خوش بینی زوج ها

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی بین سبک دلبستگی ایمن، خود- تمایزیافتگی (موقعیت من) و رضایت زناشویی با میانجی گری خوش بینی زوج ها در میان والدین دانش آموزان پایه اول متوسطه شهرستان داراب انجام شد. 314 والد به شیوه ی نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های تمایزیافتگی «موقعیت من»، سبک دلبستگی ایمن، خوش بینی زوج ها و رضایت زناشویی را تکمیل کردند. به منظور تحلیل داده ها از رگرسیون چند متغیری سلسله مراتبی همزمان به روش بارون و کنی برای بررسی دو مدل طراحی شده، استفاده گردید. یافته ها در مورد مدل فرضی اول نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن و رضایت زناشویی، بین خوش بینی زوج ها و رضایت زناشویی، بین دلبستگی ایمن و خوش بینی زوج ها رابطه ی مثبت وجود دارد و خوش بینی زوج ها میانجی بین سبک دلبستگی ایمن و رضایت زناشویی است. یافته های مدل فرضی دوم نشان داد که بین تمایزیافتگی (موقعیت من) و خوش بینی زوج ها، بین خوش بینی زوج ها و رضایت زناشویی و بین موقعیت من و رضایت زناشویی رابطه ی مثبت وجود دارد، همچنین خوش بینی زوج ها میانجی بین موقعیت من و رضایت زناشویی است. این یافته ها از این باور حمایت می کند که روابط اولیه ی افراد در محیط خانواده به شکل گیری سبک دلبستگی خاص و سطوح بالا یا پایین تمایزیافتگی منجر می گردد و این تجارب اولیه بر روابط بین فردی زوج ها در بزرگسالی تأثیر مستقیم می گذارد. نتایج دیگر پژوهش حاضر حاکی از این است که خوش بینی زوج ها دارای نقش واسطه ای بین سبک دلبستگی ایمن و موقعیت من با رضایت زناشویی است.